فراشد

فراشُد

لایه اول:

به یاد دارم کودکی­ام را در یزد و کارگاهی قدیمی را که زنان آنجا فرش می­بافتند. یکی از زن­ها که چهرة رنج دیده­ داشت از روی نقشه نگاه می­کرد و با ریتم فریبنده (انگار شعری را دکلمه می­کرد) نقشه را می­خواند و دیگران نخ­های رنگارنگ آویزان را از دار قالی بر می­داشتند و رنگ­ها با حرکت دست­ها در هم می آمیخت و فرش­بافته می­شد.

نخ­های رنگارنگِ کنار هم که از دار قالی آویزان بودند و به حرکت دست­ها گره می­خوردند، زیر نور، برای من از نقوش روی فرش جذاب­تر به چشم می­آمد. این خاطره سال­ها بعد، وقتی برای اولین­بار «رنگین­کمان» را در آسمان یزد دیدم و میخکوب شدم، گره خورد.

لایة دوم:

کارهای اولیة این پروژه ملهم از رویدادهای فوق و منسوجات است اما در یک «فراشُد»، موضوعی که بعدها مورد مطالعه قرار دادم، تداخل طیف­های نقاشی با ساحت­های «مکان~ فضا» بود. پرسش این است که چطور می­توان طیف­های «مکان ~ فضا»را در نقاشی لایه­بندی کرد؟

تابلوهایی که در ساحت این پرسش تولید شده­اند، تلاشی است برای  تداخل این ایدة مفهومی  از طریق مدیوم نقاشی.

آنیما احتیاط